متاسفانه با توجه به کاهش بینایی از سمت محیط میدان دید به جز در عده‌ی کمی از بیماران مثل گلوکوم ‏حاد زاویه بسته که با درد همراه است یا گلوکوم مادزادی که با کدورت قرنیه مشاهده می‌شود، شروع بیماری و ‏تخریب عصب چشم حتی تا مراحل پیشرفته‌ی آسیب علامتی نخواهد داشت و تشخیص بیماری صرفاً در ‏معاینه‌ی چشم پزشکی شامل معاینه‌ی عصب چشم، زاویه‌ی چشم و اندازه‌گیری فشار چشم مقدور خواهد بود. ‏تست‌های تکمیلی جهت بررسی‌های بیشتر و اندازه‌گیری دقیق میزان آسیب شامل تست‌های پریمتری یا ‏بررسی کامپیوتری میدان دید، ‏OCT‏ لایه‌های عصبی اطراف عصب بینایی و بررسی ضخامت قرنیه یا ‏پاکیمتری می‌باشد.‏

درمان گلوکوم در حال حاضر متمرکز بر کاهش فشار چشم می‌باشد که به این منظور از روش‌های دارویی، ‏لیزری، جراحی و یا ترکیبی از این روش‌ها استفاده می‌شود.‏

در روش دارویی بسته به میزان نیاز برای کاهش فشار چشم و فشار هدف از یک یا چند نوع قطره‌ی چشمی ‏استفاده می‌شود. داروها یا از راه کاهش تولید و یا از راه افزایش تخلیه‌ی مایع زلالیه باعث کاهش فشار چشم ‏می‌شوند. در اکثر موارد استفاده‌ی از این داروها مادام العمر می‌باشد.‏

روش‌های لیزری متفاوتی نیز برای کاهش فشار و گاهی پیشگیری از گلوکوم انجام می‌شود از جمله لیزر ‏PI‏ که ‏به منظور باز کردن زاویه‌ی چشم در گلوکوم زاویه بسته انجام می‌شود، لیزر ‏SLT‏ که گاهی به عنوان روش ‏جانشین یا مکمل روش دارویی جهت افزایش خروج مایع زلالیه انجام می‌شود و لیزر ‏CPC‏ که در مراحل ‏انتهایی بیماری جهت تخریب جسم مژگانی و در نتیجه کاهش تولید زلالیه به کار می‌رود.‏

در مواردی که کاهش فشار چشم در حد دلخواه با دارو و لیزر امکان پذیر نباشد و یا در مواردی که آسیب ‏بسیار شدید باشد از روش‌های جراحی برای کاهش فشار استفاده خواهد شد. روش‌های جراحی متفاوتی ‏براساس شدت آسیب، عامل ایجاد کننده‌ی گلوکوم و غیره انتخاب خواهد شد که وجه مشترک همه‌ی آنها ‏نهایتا کاستن از فشار چشم می‌باشد. یکی از شایعترین روش‌ها جراحی گلوکوم یا ترابکولکتومی می‌باشد در ‏این روش با باز کردن بخشی از دیواره‌ی چشم و ایجاد یک منفذ مایع زلالیه به زیر ملتحمه هدایت می‌شود و ‏از آنجا توسط عروق خونی جذب خواهد شد.‏

یکی دیگر از روش‌های جراحی،کارگذاری شانت داخل چشمی می‌باشد. شانت دستگاه بسیار کوچکی می‌باشد ‏که دارای یک تیوب (لوله) بسیار باریک می‌باشد که از خلال یک منفذ بسیار کوچک وارد چشم می‌شود و ‏مایع زلالیه توسط این لوله به بدنه‌ی تنظیم کننده‌ی فشار شانت هدایت شده و از آنجا به زیر ملتحمه هدایت ‏خواهد شد. ‏

روش دیگر، روش جراحی کمتر تهاجمی (‏NPGS‏) می‌باشد که مایع بدون باز شدن اتاق قدامی به بیرون از ‏چشم هدایت می‌شود.‏

از روش‌های دیگر می‌توان از دو روش ترابکولوتومی و گونیوتومی نام برد که در گلوکوم مادرزادی انجام می‌شود.‏

انتخاب روش جراحی بر اساس شاخص‌هایی مثل سن بیمار، نوع گلوکوم، شدت آسیب و ... انجام می‌گیرد و در ‏صورتی که بیمار همزمان مبتلا به آب مروارید نیز باشد امکان جراحی هم زمان آب سیاه و آب مروارید اغلب ‏وجود دارد.‏‏

نکته‌ی مهمی که هر بیمار مبتلا به گلوکوم که کاندید جراحی می‌باشد باید بداند این است که در حال حاضر ‏هیچ نوع روش جراحی باعث بازگشت آسیب عصب یا افزایش دید از دست رفته نخواهد شد و نقش جراحی ‏صرفاً حفظ شرایط و دید موجود و جلوگیری از ادامه‌ی آسیب می‌باشد. همچنین مثل تمامی جراحی‌ها، ‏جراحی‌های گلوکوم نیز دارای عوارضی می‌باشد که متاسفانه ناشایع هم نمی‌باشند. عده‌ای از عوارض که به ‏طور عمومی بین تمام جراحی‌های داخل چشمی دیده می‌شود مثل عفونت داخل چشمی پس از عمل، تورم ‏شبکیه و غیره. ولی برخی عوارض مختص جراحی‌های گلوکوم می‌باشند.‏

اگر چه متاسفانه شانس وقوع عوارض پس از جراحی در جراحی‌های گلوکوم شایع می‌باشد ولی خوشبختانه ‏اکثر این عوارض با درمان‌های دارویی و یا جراحی قابل حل می‌باشند و فقط عده‌ی بسیار کمی از عوارض ‏هستند که درمان ناپذیرند و باعث اختلالات پایدار می‌شوند. مهمترین عوارضی که در هر نوع جراحی ‏گلوکومی هنگام و یا پس از جراحی ممکن است رخ دهد عبارتست از عفونت پس از عمل، هایپوتونی یا همان ‏کاهش شدید فشار چشم پس از عمل، مشکلات قرنیه مثل ورم قرنیه، التهابات داخل چشمی، تسریع ایجاد ‏آب مروارید، تجمع مایع یا خون بین صلبیه یا مشیمیه، افتادگی موقت پلک، کاهش موقت دید، گلوکوم ‏بدخیم و نهایتا شکست و عدم موفقیت جراحی.‏

1:30 ساعت