کلاس آموزشی مهارت‌های ارتباطی کارکنان درمان با بیماران با امتیاز بازآموزی 3 و کادر اداری در تاریخ 99/08/27 از ساعت 14 الی 17 از طریق وبینار در بیمارستان چشم پزشكی بینا برگزار گردید. در این کلاس آقای محمد رزازان و خانم مریم پروانه در مورد مهارت‌های ارتباطی با بیماران توضیحاتی را ارائه نمودند.
خلاصه‌ای از مطالب به شرح ذیل می‌باشد:
شیوه برقراری ارتباط به طور کلی به دو حالت کلامی و غیر کلامی انجام می‌شود.
1- ارتباط کلامی: در این نوع ارتباط استفاده از کلمات بصورت گفتاری یا نوشتاری صورت گرفته و در شرایطی که نیاز به گفتگو و محاوره باشد، استفاده می‌شود.
2- ارتباط غیر کلامی: تاکنون تعارف متعددی از ارتباط غیر کلامی ارائه شده است: بیان احساسات در طی ملاقات‌های پزشکی مربوط به ارتباطات غیر کلامی می شود. ارتباط غیر کلامی 55درصد، تن و ریتم صدا 38 درصد و ارتباط کلامی فقط 7 درصد در انتقال پیام نقش دارند برخی مواقع پیام‌های غیر کلامی با پیام‌های کلامی تناقض دارد که به خوبی قابل شناسایی است.
روش‌های برقراری ارتباط غیرکلامی عبارتند از: زبان بدن، حالات چهره، تماس چشمی، وضعیت ظاهر، تن صدا و لمس، مواردی مثل نزدیکی فیزیکی و شرایط محیطی نیز در برقراری این نوع ارتباط اهمیت دارند.
الف. زبان بدن (Body language): شامل نحوه نشستن، راه رفتن، ایستادن حرکات دست و وضعیت قرارگیری بدن است. زبان بدن در گوش دادن اثربخش بسیار مهم است و پیام‌های زیادی به همراه دارد. زبان بدن همچنین اطلاعات زیادی را در مورد خودپنداری فرد آشکار می‌سازد. مثلا افراد افسرده که قامتی خمیده دارند، حاکی از احساس خودپنداری پایین است. هرگاه شنونده قادر باشد درک خود را از زبان بدن فرستنده به شکل مناسبی منعکس کند، ارتباط تا حد قابل توجهی بهبود می‌یابد.
ب. حالات چهره (Facial expression): حالت صورت مهم ترین بیان کننده بدن می‌باشد. حالت چهره نشان دهنده احساسات و هیجانات می‌باشد. در برقراری ارتباط هیچ چیز مانند یک لبخند یا چهره شاد اثر بخش نمی‌باشد. اما خنده بسته به تن آن می‌تواند مفاهیم خوشحالی یا تمسخر را منتقل کند.
ج. وضعیت ظاهری (Appearance): وضع ظاهر و نحوه لباس پوشیدن پایه‌ای برای قضاوت اولیه در مورد افراد است. پوشیدن لباس خاص یا یونیفرم معنای خاصی دارد و در بسیاری از ویژگی‌های رفتاری و نگرشی قابل تشخیص است.
د. تماس چشمی: چشم‌ها به روش‌های مختلفی در ایجاد ارتباط نقش دارند. نگاه کردن یا نکردن به طرف مقابل می‌تواند نشان دهنده توجه یا عدم توجه نسبت به او باشد. تماس چشمی در فرهنگ‌های مختلف معانی متفاوتی دارد. حتی خود چشم‌ها حامل پیغام هستند، برای مثال در موقع عصبانیت چشم مثل ستاره تایت می‌شود. در موقع تنفر تنگ می شوند و در موقع ترس باز می‌ماند. و در بعضی از فرهنگ‌ها تماس چشمی حتی نشانه بی‌احترامی و عدم نزاکت است.